آمدم مجلس ترحیم خودم،
همه را میدیدم
همه آنها که نمی دانستم
عشق من در دلشان ناپیداست
واعظ از من می گفت ،
حس کمیابی بود
از نجابت هایم ،
از همه خوبیها
و به خانم ها گفت:
اندکی آهسته
تا که مجلس بشود سنگین تر
سینه اش صاف نمود
و به آواز بخواند:
"مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک
چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم"
راستی این همه اقوام و رفیق
من خجل از همه شان
من که یک عمر گمان می کردم
تنهایم و نمی دانستم
من به اندازه یک مجلس ختم،
دوستانی دارم
همه شان آمده اند
چه عزادار و غمین
من نشستم به کنار همه شان
وه چه حالی بودم،
همه از خوبی من می گفتند
حسرت رفتن ناهنگامم،
خاطراتی از من که
پس از رفتن من ساخته اند
از رفاقت هایم،
از صمیمیت دوران حیات
روح من غلغلکش می آمد
گرچه این مرگ مرا برد ولی،
گویا مرگ مرا یاد این جمله رفیقان آورد
یک نفر گفت: چه انسان شریفی بودم
دیگری گفت فلک گلچین است
خواست شعری خواند که نیامد یادش
حسرت و چای به یک لحظه فرو برد رفیق
دو نفر هم گفتند این اواخر دیدند
که هوای دل من جور دیگر بوده است
اندکی عرفانی و کمی روحانی
و بشارت دادم که سفر نزدیک است
شانس آوردم من،
مجلس ختم من است
روح را خاصیت خنده نبود
یک نفر هم می گفت :
"من و او وه چه صمیمی بودیم
هفته قبل به او راز دلم را گفتم"
و عجیب است مرا،
او سه سال است که با من قهر است...
یک نفر ظرف گلابی ،آورد
وقرآن که بخوانند
کتاب و ثوابش برسانند به من
گر چه بر داشت رفیق،
لای آن باز نکرد
گو ثوابی که نیامد بر ما
یک نفر فاتحه ای خواند مرا،
و به من فوتش کرد
اندکی سردم شد
آن که صدبار به پشت سر من غیبت کرد
آمد آن گوشه نشست ،
من کنارش رفتم
اشک در چشم ، عزادار و غمین
خوبی ام را می گفت
چه غریب اس
"یلدا مبارک"
قمار عشق