بوی یلدا را می شنوی؟
انتهای خیابان آذر...
باز هم قرار عاشقانه پاییز و زمستان..
قراری طولانی به بلندای یک شب..
شب عشق بازی برگ و برف..
پاییز چمدان به دست ایستاده..
عزم رفتن دارد...
آسمان بغض میکند... می بارد...
خدا هم میداند عروس فصلها چقدر دوست داشتنیست...
دقیقه ای بیشتر مهلت ماندن میدهد...
آخرین نگاه بارانی اش را به درختان عریان میدوزد...
دستی تکان می دهد...
قدمی بر میدارد سنگین و سرد...
کاسه ای آب می ریزم پشت پای پاییز ... و
تمام می شود...
پاییز رفتنت به خیر...
سفرت بی خطر...
\" یلدا مبارک \"
ریشه دار باش....
ریشه تو ، فهم توست
یک سنگ به اندازه ای بالا میرود
که نیرویی پشت آن باشد..
با تمام شدن نیرو، سقوط و افتادن سنگ طبیعی است
ولی یک گیاه کوچک را نگاه کن..
که چطور از زیر خاک ها و سنگ ها سر بیرون می آورد
و حتی آسفالت ها و سیمان ها را می شکند و سربلند می شود...
ریشه داشته باشی ، از زیر خاک و سنگ..و از زیر عادت و غریزه ..
و از زیر حرف ها وهوس ها سر بیرون می آوری و افتخار می آفرینی..
ریشه ی تو همان "فهم"توست...
می ده ای ساقی که می به درد عشق آمیز را
زنده کن در می پرستی سنت پرویز را
مایه ده از بوی باده باد عنبربیز را
در کف ما رادی آموز ابر گوهر بیز را
ای خم اندر خم شکسته زلف جان آمیز را
بر شکن بر هم چو زلفت توبه و پرهیز را
چنگ وار آهنگ برکش راه مست انگیز را
راه مست انگیز بر زن مست بیگه خیز را
شهر من ، ای امتداد راه عشق ای نماد فکرت آگاه عشق
مردمانت جملگی آزاده اند. درس عزت را همه پس داده اند
شوکت شوق پرستوهای تو جاودانه مانده در مأوای تو
بس فروغ تو نمایان گشته ست مهر تو دمساز باران گشته ست
از #دوکوهه آن همه نام و نشان مانده در یاد وطن، آیینه سان
ماه آذر ماه مظلومیتت ماه رنج و ماه محبوبیتت
4 آذر موج آتش دیده ایم جملگی در خاک و خون غلتیده ایم
پادگان #کرخه ی تو جاودان آن همه رزمنده ات سرو عیان
لشکر آزادگانت بی شمار سبز و مانا همچو بستان بهار
#تنگوان ت مظهر پایندگی مردمانت سمبل بالندگی
شعر از استاد شعبان امیدیان
خواستم این اربعین را کربلا باشم ، نشد
از نجف، پای پیاده… کربلا باشم ، نشد
زائران بین نمازی در حرم یادم کنید
هر نمازی خواستم در کربلا باشم ، نشد
فرا رسیدن اربعین حسینی تسلیت باد
.
آه ، تاکی ز سفر باز نیایی ، بازآ
اشتیاق تو مرا سوخت کجایی، بازآ
شده نزدیک که هجران تو، مارا بکشد
گرهمان بر سرخونریزی مایی ، بازآ
کرده‌ای عهد که بازآیی و ما را بکشی
وقت آنست که لطفی بنمایی، بازآ
رفتی و باز نمی‌آیی و من بی تو به جان
جان من اینهمه بی رحم چرایی، بازآ
وحشی از جرم همین کز سر آن کو رفتی
گرچه مستوجب صد گونه جفایی، بازآ
ای ز فروغ رخت تافته صد آفتاب
تافته‌ام از غمت، روی ز من بر متاب
زنده به بوی توام، بوی ز من وامگیر
تشنهٔ روی توام، باز مدار از من آب
از رخ سیراب خود بر جگرم آب زن
کز تپش تشنگی شد جگر من سراب
تافته اندر دلم پرتو مهر رخت
می‌کنم از آب چشم خانهٔ دل را خراب
روز ار آید به شب بی رخ تو چه عجب؟
روز چگونه بود چون نبود آفتاب؟
چون به سر کوی تو نیست تنم را مقام
چون به بر لطف تو نیست دلم را مآب
فخر عراقی به توست، عار چه داری ازو؟
نیک و بد و هرچه هست، هست بتوش انتساب
مرا دانی که بی‌تو حال چونست
به هر مژگان هزاران قطره خونست
تنم در بند هجر تو اسیرست
دلم در دست عشق تو زبونست
غم عشق تو در جان هیچ کم نیست
چه جای کم که هر ساعت فزونست
به وجهی خون همی بارم من از دل
که در عشق توام غم رهنمونست
اگر بخشود خواهی هرگز ای جان
بر این دل جای بخشایش کنونست
دل بی‌تو به صدهزار زاریست
جان در کف صدهزار خواریست
در عشق تو ز اشک دیده دل را
الحق ز هزار گونه یاریست
در راه تو خوارتر ز حاکم
ای بخت بد این چه خاکساریست
کردیم به کام دشمن ای دوست
دانم که نه این ز دوستاریست
هجران سیه‌گر توام کشت
این نیز هم از سپیدکاریست
تعداد صفحات : 12
"یلدا مبارک"
قمار عشق