بس که جفا ز خار و گل دید دل رمیده ام

همچو نسیم از این چمن پای برون کشیدهام

شمع طرب ز بخت ما آتش خانه سوز شد

گشت بلای جان من عشق به جان خریده ام

حاصل دور زندگی صحبت آشنا بود

تا تو ز من بریده ای من ز جهان بریده ام

تا به کنار بودیم بود به جا قرار دل

رفتی و رفت راحت از خاطرآرمیده ام

تا تو مذاد من دهی کشته مرا فراق تو

تا تو به داد من رسی من به خدا رسیده ام

چون به بهار سر کند ، از لاله ز خاک من برون

ای گل تاجزده یاد کن ، از دل داغ دیده ام

یا ز ره وفا بیا یا ز دل رهی برو

سوخت در انتظار تو جان به لب رسیده ام

با تو بودن بخدا حس قشنگیست نرو

با تو شبهای ساهم همه رنگیست نرو

تازه دل داشت خودش را بتو عادت می داد

بین دست من و تو معبر تنگیست نرو

مطمئنم بروی سقف دلم می ریزد

راست می گویمت این خانه کلنگیست نرو

جای من نیستی و ازدل من بی خبری

این خدا حافظ تو نیزتفنگیست نرو

مانده ام تا چه بگویم که بمانی نروی

خواستم تا ته این قصه بمانم که نشد

غزلی از ته دل با تو بخوانم که نشد

خواستم حادثه باشم که بیفتم به دلت

لذت عشق به خونت بدوانم که نشد

خواستم اشک مرا پاک کنی در بغلت

تن در آغوش غریبت برهانم که نشد

خواستم دست تو بر شانه ی من تکیه کند

و تو را مال دل خویش بدانم که نشد

خواستن نیست توانستن و من از ته دل

خواستم آتش عشقی بنشانم که نشد.

زندگی کاش که بر وفق مرادت باشد

آنکه از یاد تورا برد، به یادت باشد

بعد از این از ته دل کاش بخندی نه فقط

خنده بر کنج لبت، از سر عادت باشد

غم نبینی گل من. اشک نبیندچشمت

از تو در یاد همهف چهره ی شادت باشد

آنقدر بخت به روی تو بخندد که فقط

حس هر کس که تورا دید، حسادت باشد

این همه غم که تو بر دوش کشیدی ای کاش

جاش بر شانه ی تو مرغ سعادت باشد...

گفتم سر راهت نرسیدم به امیدی

گفتا که بکش پای امید از سر راهم

موی سیهم گشت سپید از غم رویش

در حلقه مویش به همان روز سیاهم

گر صورت حال من دلخسته بدانی

خون گریه کند چشم تو بر حال تباهم

ای کاش جان بخواهد معشوق جانی ما

تا مدعی بمیرد از جان فشانی ما

گر در میان نباشد پای وصال جانان

مردن چه فرق دارد با زندگانی ما

رفتم به کنار رود

سر تا پا مست

رودم به هزار قصه می برد ز دست

چون قصه درد خویش با او گفتم

لرزید و رمید و رفت و نالید و شکست

"فریدون مشیری"

آرام

آرامتر،قدم بگذار به خلوتم

شکستنی تر از سکوتم

من و سردی یک آه

باور گرم نوازش را

در همان کوچه پس کوچه های تنهایی

از یاد برده ایم دیگر

شب به آفرینش یک بوسه

چشمانم را به روی سحر روشن نمی کند

آرام

آرامتر می دانم

قدمهای خیال در بن بست دوستت دارم

چه بیهوده درجا می زنند!

اسوه تقـوی علی و مظــهر ایمــان علی
عـزت آل پیمـــبر، عاشــــق جانـان علی
منشــاء جـود و سخاوت، موج دریای وفا
لعل رخشـــان ولایت ،گوهــر تـابـان علی
منبع مهــر ومحبت ، صــاحب لطف و کرم
افتـــخار شیـعیان و آیت الـرحمــــان علی

ولادت حضرت علی علیه السلام و روز پدر بر تمامی پدران عزیز مبارک باد.

 ترا افسون چشمانم ز ره برده ست و مي دانم

چرا بيهوده مي گوئي، دل چون آهني دارم

نمي داني، نمي داني، كه من جز چشم افسونگر

در اين جام لبانم، باده مرد افكني دارم

چرا بيهوده مي كوشي كه بگريزي ز آغوشم

از اين سوزنده تر هرگز نخواهي يافت آغوشي

نمي ترسي، نمي ترسي، كه بنويسند نامت را

به سنگ تيره گوري، شب غمناك خاموشي

بيا دنيا نمي ارزد باين پرهيز و اين دوري

فداي لحظه اي شادي كن اين رؤياي هستي را

لبت را بر لبم بگذار كز اين ساغر پر مي

چنان مستت كنم تا خود بداني قدر مستي را

ترا افسون چشمانم ز ره برده است و مي دانم

كه سرتاپا بسوز خواهشي بيمار مي سوزي

دروغ است اين اگر، پس آن دو چشم رازگويت را

چرا هر لحظه بر چشم من ديوانه مي دوزي